Podvodni svet neprestano pulsira. Što se dublje zaranja, svetlost sve više iščezava, dok zvuk nastavlja svoje putovanje kroz vodu, u obliku vibracija, koje ostaju pouzdan orijentir. U takvom okruženju akustika služi kao alat za razumevanje sveta ispod površine vode. Pažljivim ispitivanjem podvodnih zvukova naučnici mogu da prate prisustvo morskih bića, njihova kretanja, ali i uticaj ljudskih aktivnosti na ekosistem. U dubokom, tamnom i udaljenom svetu mora i okeana, vibracije koje se šire kroz vodu — zvuk, postaju način sporazumevanja. Morske vrste, u skladu sa svojim ritmom života, koriste ga za komunikaciju, orijentaciju i lov.
Hidrofon je uređaj koji registruje zvučne talase i služi za detekciju i snimanje zvukova pod vodom. Zahvaljujući ovim podvodnim mikrofonima, moguće je beležiti, na primer, rute sezonskih kretanja nekih podvodnih vrsta. Međutim, pomoću ovog alata može se otkriti i kako ljudi utiču na staništa morskih životinja, a jedna od aktuelnih tema svakako su vetroparkovi.
Iako sa kopna vetroturbine deluju kao tihi proizvođači čiste obnovljive energije, kada se analizira situacija pod vodom, slika je složenija, s obzirom na to da vetroturbine emituju niskofrekventne zvuke koji se pod vodom dalje šire. Jedna od metoda za otkrivanje uticaja jeste upravo postavljanje hidrofona u blizini vetroparkova, koji analiziraju promene u zvučnom pejzažu pre, tokom i nakon izgradnje. Na osnovu prikupljenih podataka, naučnici mogu dalje da utvrde da li morske vrste menjaju ponašanje, prestaju sa komunikacijom ili napuštaju oblast. Stručnjaci smatraju da se svaka lokacija mora posmatrati zasebno, u skladu sa specifičnim uslovima.
Prilikom izgradnje vetroparka, u morskom dnu odvijaju se veliki radovi, od kopanja do zabijanja stubova, što izaziva veliki akustički stres kod morskih vrsta. Kada se radovi završe, vetroturbina se postavi i na kraju počne sa radom – buka, odnosno vibracije, sada u blažem obliku, nastavljaju se usled rada turbine, što može trajati i preko dve decenije, koliko prosečno iznosi njen radni vek.
U FOKUSU:
- Održiva energija u praksi – Prvi napredni EV sistem u Srbiji
- Nuklearna energija – rizik ili stub energetske stabilnosti?
- YugoHrana – deljenje empatije i viškova sa tanjira
Zvučni talasi se u vodi šire brže i dalje nego u vazduhu, a ribe ih detektuju pomoću, na primer, unutrašnjeg uha ili bočne linije, što im omogućava da osete predatora, plen ili druge ribe. Vibracije proistekle iz građevinskih radova ili drugih aktivnosti mogu se potencijalno preklapati sa prirodnim signalima životinja, koji su im ključni za opstanak. Prema nekim analizama, kojih još uvek nema dovoljno za neki konačan sud, vetroparkovi istovremeno mogu delovati i pozitivno jer njihovo postojanje ograničava neke druge ljudske aktivnosti, poput ribolova.
U svakom slučaju, istraživanje uticaja zahteva opremu koja se teško nabavlja, terenski rad nije jednostavan, zahteva logističku i tehničku podršku koju mnoge naučne ustanove nemaju, i u tom složenom kontekstu, pouzdani alati postaju neprocenjivi.
Uprkos izazovima, postoje timovi koji rade na rešenjima kada su u pitanju instrumenti za praćenje. Loggerhead Instruments, američka kompanija specijalizovana za razvoj sofisticiranih akustičkih uređaja, razvila je niz akustičkih rekordera koji omogućavaju dugoročno snimanje i analizu zvukova pod vodom. Proizvodi ove kompanije koriste se u svetskim okeanima, jezerima i rekama – kako bi se zvukom pratilo i proučavalo ponašanje vodenog života – od ponašanja morskih sisara, njihove migracije, komunikacije, reakcije na buku, do istraživanja uticaja industrijskih radova, brodskog saobraćaja, kao i studija podvodnih pejzaža. Reč je o uređajima koji rade autonomno i bez stalnog nadzora, što omogućava istraživanja i u izolovanim delovima mora, i to bez ometanja prirodnog okruženja.
Jedan konkretan primer, naveden na sajtu kompanije, dolazi sa Instituta za istraživanje životne sredine Pfleger (PIER) u Sjedinjenim Američkim Državama, gde naučnici dugi niz godina koriste Loggerhead opremu za istraživanje belog morskog brancina (White Seabass) – vrste ribe koja nije specifična za naša područja, već za zapadne obale SAD i Meksika. Tokom proleća i početka leta, pomoću snimljenih zvukova otkrili su da ove ribe proizvode specifične zvuke – baš oko zalaska sunca, i to u vreme kada se mreste. Zahvaljujući tome, istraživači su mogli da, bez hvatanja ili uznemiravanja riba, tačno utvrde gde i kada se one mreste, što je veoma važno za očuvanje vrste.
Priredila: Milica Vučković
Tekst je objavljen u Magazinu Energetskog portala ČISTA ENERGIJA
